Ook deze kerstperiode haalt Josepha Jaspers weer haar ‘kerstfooi’ op voor haar hulpactie voor slachtoffers in Indonesië.
Josepha vertelt over haar ervaringen in Indonesië en haar motivatie voor haar hulpactie
Wij, Josepha en mijn partner André Wiltschut, lopen samen met onze gids en de leider van het rampenteam het terrein op waar goed een jaar geleden de grond onder ieders voeten begon te schudden en scheuren. Hoe onvoorstelbaar ook werd 95 procent van het hele dorp in luttele minuten compleet weggevaagd. Je wordt er stil van en weet eigenlijk niet waar je bent en wat deze mensen is overkomen.
In eerste instantie lijkt de draad weer aardig te zijn opgepakt als je een paar kinderen ziet spelen, wat ouderen die bij elkaar zittend gelaten voor zich uit staren en aan de andere kant enkele vrouwen in provisorische keukentjes voor de hele gemeenschap eten ziet maken. In totaliteit 32 personen van de bijna 900 mensen die hier voor de aardverschuiving woonden. Het lijkt net alsof hier 2 of 3 gezinnen wonen maar in werkelijkheid is het dus een samensmelting van overlevenden .
Triest, heel triest , woorden schieten te kort als de realiteit nog directer op je netvlies komt te staan. Je wilt wel zoveel troost bieden maar naast dat er een taalbarrière is, draaien je ogen rond maar sta je zelf aan de grond genageld. Wat een ellende hebben deze mensen meegemaakt en maken ze dagelijks nog mee.
Naast de donatie die we hadden verzameld en al eerder hebben mogen overhandigen wilden we zelf ook nog een extra donatie doen in de vorm van iets materieels. In overleg met de Disaster Relief Chairman de heer Nyoman Suastika en de Honorair Consul de heer Al Purwa hebben we besloten ons te beperken tot de drie doelgroepen, kinderen, mannen en vrouwen. De kinderen maakten we blij met simpelweg een paar ballen, kleurpotloden, tekenpapier en natuurlijk een grote zak snoepjes. De heren kregen , hoe vreemd het wellicht klinkt, een aantal afval kliko’s en een paar stokken kaarten en de dames waren zeer verguld met een extra 2 pits-gasstelletje, wat potten en pannen en een zak rijst. Even, heel even zag je ogen twinkelen maar de bleke gelaatsuitdrukking en blik van machteloosheid keerde daarna snel weer terug op hun gezichten.
Het gesprek met Made, een man van ongeveer 40 jaar zal ons altijd bijblijven. Hij werkte op het land toen ook hij voelde dat de grond onder zijn voeten enorm begon te trillen. Hij schrok en realiseerde dat zijn vrouw met 3 jonge kinderen, 2 zoontjes en een dochter, thuis waren. Althans, dat dacht hij. Hij rende naar huis en trof niet alleen zijn huis maar bijna het hele dorp in puin aan. Made is zichtbaar ontroerd, ontmand en een traan biggelt over zijn wangen terwijl zijn spraakvolume bijna stil valt als hij naar de juiste woorden zoekt. In gedachte neemt hij ons mee. Hij weet het wel maar stelt ons alsnog de vraag “weet u waar mijn vrouw en kinderen zijn ? “
Het antwoord laat zich raden. We slaan een arm om hem heen en samen huilen we. In de wetenschap dat hier echte iedere druppel qua donaties verlichting geeft, vragen zijn en onze tranen zeker voor herhaling van onze krantjes en folders “Nieuwjaars-wens-actie”.
Omdat de overgeblevenen nooit in staat zouden zijn om de kosten van al die begrafenissen op te brengen is er besloten tot één groots dorpsgraf met één kruis voor al die honderden slachtoffers.
Opa’s, oma’s, mannen, vrouwen en al die kinderen allemaal samen in één graf. Hier liggen zeer waarschijnlijk dus ook Maria, de vrouw van Made en hun 3 lieve kleine kindertjes. “Wil je nog verder en voor wie “ is dan de vraag die boven komt drijven. Slapen met de andere mannen, vrouwen en kinderen in een enkele noodtent is geen sinecure, het liefst wil je toch weer je eigen stekje. Dat zie je ook gebeuren maar er is nog een lange weg te gaan.
Made loopt nog rond in wat kapotte kleren die hij onder de resten van zijn huis heeft getrokken. “Soms op het land draag ik een rok van mijn overleden vrouw” zegt hij ”ik heb niet meer”. Zo iemand gun je weer een toekomst met een huisje, eigen huisraad en wat meer kleren dan het beetje wat hij nu aan heeft en verder de waslijn siert.
Als we weer terug richting van ons vakantieverblijf rijden komen we tot de conclusie dat we geen van beiden in staat waren foto’s te nemen. Desondanks staan de beelden op ons netvlies gegrift. Vastbesloten zijn we in ieder geval om ook dit jaar uw donaties aan Josepha, als bezorgster van de wekelijkse krantjes en reclamefolders in Hoogerheide en Calfven, te schenken aan de slachtoffers van de vele natuurrampen die Indonesië de afgelopen jaren getroffen hebben.
Iedere druppel kan troost en verlichting brengen, wij hebben het ervaren !
Josepha Jaspers – bankrekening: NL 73 RABO 0140 5106 13 – o.v.v. HULP INDONESIE 2020
